Opsporen van de oorzaak van pijn
Een lastig onderdeel van neurochirurgie
Eén van de moeilijkste dingen in mijn vak is niet het opereren zelf, maar het opsporen van de oorzaak van pijn. Een patiënt komt bij mij met een klacht. Ik probeer dan door middel van vragen en neurologisch onderzoek precies te ontdekken waar de aard van de pijn zit. Maar zelfs met behulp van MRI-scan’s kan het moeilijk zijn om exact te zien welke zenuw op welke plek de grootste boosdoener is.
Samenwerking met de pijnanesthesist
Bijvoorbeeld in het geval van een dubbele hernia. Op de scan zie je in zo'n geval twee hernia’s aan dezelfde kant, maar welke veroorzaakt nu de beenpijn? Hier kan alleen teamwork uitkomst bieden. Mijn bondgenoot in deze opsporingszaken is pijnanesthesist dr. Poell. Als een soort Sherlock Holmes en dr. Watson speuren wij samen naar de schuldige hernia. Eén van de twee veroorzaakt de meeste pijn. Het is namelijk zo dat de meeste hernia’s geen pijn geven, dus die moet ik zeker niet opereren.
Onze methode is simpel. Onze pijnanesthesist geeft een verdovende injectie op de verdachte plek in de rug. Wanneer de pijn wordt uitgeschakeld weet ik precies dat ik op die plek moet opereren, want daar lag dus de oorzaak. Als we geluk hebben detecteert de pijnanesthesist de beenpijn al bij de eerste poging, maar soms zijn een paar injecties nodig om de juiste beenzenuw tijdelijk uit te schakelen. Deze verdoving werkt kort, namelijk een half uur tot een dag. Lang genoeg voor de patiënt om duidelijke verlichting te ervaren en voor mij om te bepalen waar ik precies moet opereren.
Ook in andere situaties werkt deze detectiemethode voortreffelijk. Je kunt een verdoving ook uitproberen op een spier of in een gewrichtspleet. Telkens wanneer de patiënt na een verdoving van zijn pijn af is, hebben wij de oorzaak blootgelegd. Van deze opsporingsmethode maak ik iedere week wel een aantal keren gebruik. Het is dan ook heel fijn dat dr. Poell in hetzelfde gebouw werkt als ik en dat we het goed met elkaar kunnen vinden.
Doet zo'n injectie pijn?
Tenslotte wilt u natuurlijk weten hoeveel pijn die prik zelf doet en of deze gevaarlijk is. Het grappige is dat patiënten vaak wel om een operatie vragen maar absoluut geen prik willen. Waarschijnlijk als gevolg van angsten die zijn ontstaan tijdens de vaccinaties in de kindertijd. De herinnering daaraan lijkt mijn de meeste volwassenen nog vers in het geheugen te liggen en roept enorme weerstand op. Gelukkig kan ik eerlijk zeggen dat de pijnanesthesist met zeer dunne naalden werkt, een vriendelijke en geduldige man is, maar vooral kundig en ervaren is en dat de pijn van de verdoving in het overgrote deel van de gevallen enorm meevalt.
Bovendien is het voor een goede zaak: als Sherlock en Watson de misdadiger hebben aangewezen, is het begin van de oplossing gevonden. Daarna is het aan u om te bepalen of u inderdaad geopereerd wilt worden. En de verlichting die de operatie brengt, duurt gelukkig heel wat langer dan een paar uur. Overigens zijn er ook vormen van pijn die niet door een operatie kunnen worden verholpen en in heel veel van die gevallen heeft de pijnanesthesist dan nog behandelingen achter de hand om u toch van uw pijn af te helpen.
